Siedzieliśmy na ławce na tym placu, jesień była już zaawansowana, udawaliśmy, że tak nie jest, że jesień twojego życia dopiero w czerwieniach i brązach. Tylko to słońce, ostatnie takie słońce tej jesieni, tak nieprzyzwoicie nisko nad domami okalającymi plac. [Usunięto w ramach akcji okaleczania bloga] Całe życie, kurka wodna, zadomawiamy się, by pod koniec zobaczyć, że zadomowić się nie da.
Muss es sein? Es muss sein! Beethovena pytanie – i wykrzyknienie, nie tyle akceptacji, co pogodzenia się - które zbliża się i do mnie, nieuchronnie, jak do każdego.
Ostatnie ciepłe promienie na twojej twarzy. Schon vorbei, vorbei. Nie ma już twojej twarzy. Nie ma – do końca niezmiennie pięknych – tęczówek twych oczu. Twoja doskonała niemczyzna tak mało już wtedy potrzebna; jedna z niewielu rzeczy, którymi bronił się twój umysł, które pozostały nietknięte. Nie ma już twego umysłu. Co jest?
