Normalnie koniec. Rasmussen pożegnany, Hofman osadzony na (wice) prezesowskim stolcu w związku. Zmiana zaiste z tych w najlepszym gatunku.
Dobry ręczny piłkarz (niezależnie od płci) będzie wizerunkowym atutem, ogrzeją się przy nim wybrańcy suwerena. Sami żołnierze wyklęci wszak nie wystarczą.
Pozostał „król lumpeksów” Bertus Servaas, co wyciągnął Iskrę Kielce na najlepszą drużynę Ligi Mistrzów. I te czternaście minut do końca, gdy Kielce były dziewięć bramek do tyłu. Czasem niemożliwe staje się wykonalne.
Ale o tym będę już mówił po cichutku, prawie nikomu. Tu koniec dzielenia się emocjami. Niech wam Hofman opowiada, albo inni „prawoskrzydłowi”.
Szkoda, biorą sobie jak swoją jedną z ostatnich prawdziwych jeszcze dyscyplin. Popatrzę na Iskierkę Kielce, na ten wielonarodowy konglomerat, nowoczesny sportowy klub, dziecko Servaasa, co handluje używaną odzieżą. Starą szmatą znaczy, taki wstyd, czyż nie - dumni narodowi patrioci. Ale to oni mają puchar dla najlepszej klubowej drużyny Europy. A Pan Hofman et consortes mogą się oświetlać światłem odbitym, jak to satelity.
Z pustego - jak mawiał towarzysz Wiesław (Władysław Gomułka - przyp. dla generacji "Z" choć nie tylko) świeć Panie nad jego duszą - nawet Salamon nie naleje.
© z Mordoru
