Cztery lata czekałem na tę jesień. Na tygodnie fascynacji walką, na rozstrzygnięcia nieoczekiwane. Miałem jeszcze w pamięci jesień roku 2011, która jednej tylko drużynie przyniosła satysfakcję pełną, wszystkie inne musiały zadowolić się nagrodami pocieszenia, że wynik niezły, że taktyka przyniosła efekty, że wygraliśmy kilka bitw, że im przyłożyliśmy (to od słowa „przyłożenie”, ang. try). Wtedy zmagania trwały do samego końca, 9:8 wynik ostateczny.
Piłka jest okrągła, a bramki są dwie – tym truizmem nad wyschłą prawie Wisłą obywatele karmią się i pocieszają jak mogą. Lewandowski, pięć bramek w dziewięć minut. I przychód – szacowany na jakieś 300 tysięcy dziennie, tego nie ośmieli się obiecać żadna formacja zmiany. Albo taka Radwańska, piłka mniejsza, też okrągła, odbijana, przychód fluktuuje, spadki w rankingach i mniejsze premie na korcie powetuje sobie dochodami z reklam (w sumie za ostatni rok wychodzi z 60 tysięcy na dzień). To rajcuje, to kręci. La Liga, Champions League, marketing w sporcie, każdy w koszulce boskiego Ronaldo, co kroczy jak żuraw za czaplą przed kolejnym wolnym, który raczy wykonać (kolejność dziobania ustalona, niechby tylko ktoś inny spróbował). Nuda ligowej młócki, nawet w La Liga, jak gadka na wyborczym wiecu. Moderowany entuzjazm, skandowanie, podprogowe przekazy. Przewidywalność podań, zagrań, wydarzeń. No, może jeden raz na ileś trafi się mecz wart zapamiętania.
My i oni, kto kogo, wciągają nas w tę grę bez pardonu. Bandziory z kosą w zanadrzu to szlachetne postaci, godne szacunku i pochwał za patriotyzm. Zniechęceniu nie ulegam: szukam streamu i wybieram się na któryś z 13 stadionów (bardzo polubiłem ten kameralny w Gloucester - Kingsholm), żeby zobaczyć co dzieje się w odległej galaktyce.
Został jeszcze finał i mecz o trzecie miejsce, a ja już się cieszę, że za cztery lata znów przyjdzie podobna jesień. Niezapomnianych spotkań, walki wręcz, pomysłów na rozegranie i do perfekcji ćwiczonych zagrań, których wykorzystanie wiąże się nieodmiennie z nieprzewidywalnością sytuacji na polu walki. Barwnych postaci.
Trzeba mieć jakiś cel w przyszłości odległej, jakąś linię, do której się dąży, powód, dla którego warto ciągnąć egzystencję. „Na nieskończoność nastaw wzrok” ( © JKK). Jakąś kawę z cynamonem popołudniu w szarugę i zmrok. W ćwierćfinałach ma miejsce owa tytułowa masakra żab, Francuzi, co cztery lata wcześniej walczą do ostatniej chwili o mistrzostwo (8:9) przegrywają z Nową Zelandią dotkliwie, 13-62. A potem idą razem na piwo, zgodnie ze zwyczajem stawia zwycięzca.
Piłce okrągłej już dawno podziękowałem. Prawdziwa piłka ma jajowaty kształt, odbija się nieprzewidywalnie i robi hopsztosy.
(c) z Mordoru
