Prawdę zmartwychwstania mierzy się grubością porcelany. O szarości, gdy przeczuwa się nadejście tego światła, być może tego samego, co prześwietliło całun – światła: znamienia zmartwychwstania, otwieram drewniane przedwojenne szafki. Jakby wiszące. Uchylam ich drzwiczki o tyle, by światło (zmartwychwstania) dotarło do stojących na półkach filiżanek na spodkach. Nie otwieram bardziej, by porcelana – gruba dosyć – nie wypadła i nie potłukła się. Potem z mozołem obracam szafki, tak kalkulując, by światło zmartwychwstania na ich front padało - bo przesuwa się wraz z rozwojem dnia - i by przez uchylenie/szparę do porcelany docierało.
(c) z Mordoru
